Για τον ένα χρόνο καραντίνας που συμπληρώνεται αυτή την εβδομάδα (13/3) ίσως ειπωθούν πολλά, για την αλλαγή συμπεριφορών, τα οικονομικά προβλήματα που συσσωρεύτηκαν (το ιδιωτικό χρέος, χωρίς να παραγνωρίζεται το δημόσιο χρέος και τα τεράστια ελλείμματα), για την επόμενη ημέρα των μέτρων και τη συνέχιση των περιορισμών, κυρίως λόγω εκτεταμένης φτωχοποίησης, λουκέτων και ανεργίας…
Επίσης πολλά μπορούν να ειπωθούν για τις ολιγωρίες, τις παλινωδίες και τις αβελτηρίες της κυβέρνησης. Ορισμένοι θα ισχυριστούν, όχι αβάσιμα, ότι κάποιες από τις αλλαγές (ανατροπές) θα προέκυπταν έτσι κι’ αλλιώς, ήταν δρομολογημένες από ετών, ήταν αναπόφευκτες και, απλώς η υγειονομική κρίση λειτούργησε σαν επιταχυντής. Αλλά, καθώς ο κόσμος είναι στη γωνία «ζαρωμένος» και μοιάζει ζαλισμένους από τον φόβο και την… ακινησία, αυτές οι αλλαγές επιβλήθηκαν χωρίς διάλογο, αντίλογο και… στοιχειώδη αντίσταση. Μιλάμε για την τηλεργασία χωρίς δικαίωμα αποσύνδεσης, για την «επικρατούσα αμοιβή» των 534 ευρώ κ.α. Κοντολογίς, φαίνεται να χάνουμε με τα «χέρια κάτω»…
Ωστόσο δύο ζητήματα δεν μοιάζει να είναι ψηλά στην ατζέντα των ημερών. Περνούν κάτω από τα ραντάρ της επικαιρότητας:
α/Το σκάνδαλο των κλειστών σχολείων, το χαμένο χρόνο των νέων και έφηβων που δεν έζησαν την «κανονικότητα της νιότης» τους, το «ταξικό» μάθημα μεταξύ «συνδεδεμένων» και ψηφιακά αποκλεισμένων όπου, μαθησιακά προχώρησαν όσοι έκαναν φροντιστήριο. Ίσως οι «δυο βουβές άνοιξες» (πέρυσι και φέτος) των παιδιών μας να σημαίνουν περισσότερα από τα κλεμμένα όνειρα των ατόμων μεγαλύτερης ηλικίας που κείτονται μισοκοιμισμένα στον καναπέ… (Σίγουρα πρέπει να εστιάσουμε στο τραγικό γεγονός των αυξημένων αυτοκτονιών έφηβων).
β/Τα θεσμισμένα σκάνδαλα. Δηλαδή τις συγκεκαλυμμένες και… νομοθετημένες, αλλά σκαστές, παρανομίες στο όνομα των εκτάκτων αναγκών ή, έτσι από δημοσκοπική υπεροψία και άκρατη επικοινωνιακή διαχείριση. Και αυτή η αρπαχτική διάθεση απέναντι στα δημόσια κονδύλια, τα κρατικά λεφτά, την τοποθέτηση ημέτερων στις κρίσιμες θέσεις, τα «σπασμένα» έργα σε μικρότερες υπεργολαβίες (υπέρ των πολιτικών φίλων ή χρηματοδοτών), αποκαλύπτει την διπρόσωπη συντηρητική παράταξη. Όπου συνυπάρχει ο παλαιοκομματισμός με τον νεοφιλελεύθερο… μετασχηματισμό: από την μια προωθούνται οι ιδιωτικές «ΔΕΗ» μέσω της «πράσινης ενέργειας», συνδέοντας τα μεγάλα φαραωνικά πρότζεκτ μέσω ΑΔΜΗΕ και αφήνοντας εκτός τα μικρά υδροηλεκτρικά ή οικιακά πάνελ τα οποία δεν μπορεί να υποστηρίξει ο απηρχαιωμένος ΔΕΔΔΗΕ. Και από την άλλη αυξάνονται οι απευθείας αναθέσεις χωρίς διαγωνισμό από κυβέρνηση, Περιφέρειες, Δήμους (αυτοδιοίκητοι θεσμοί που στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι ελεγχόμενοι από τη ΝΔ).
Χωρίς να αποκλείονται οι «σκαστές» συμβάσεις και οι κατάφορες παρανομίες, τις οποίες μαθαίνουμε όταν σπάει η ομερτά, όταν ανοίγουν τα στόματα ενόσω η μονομέρεια για μια «ευκαιριακή σύμβαση», για μια «αρπαχτή» προκαλούν τους ανταγωνιστές. Αλλά, μόνο οι επιλογές που έχουν ενδυθεί τον μανδύα της νομιμότητας είναι αρκετές για να χαρακτηρίσει κάποιος αυτή την τακτική σαν τακτική κράτους-παρία:
-Η διάθεση των ενισχύσεων στις επιχειρήσεις εν μέσω πανδημίας έγινε χωρίς κριτήρια (ιδίως από τις Περιφέρειες) και κυρίως χωρίς την δικλείδα της απασχόλησης. Με αποτέλεσμα, το κρατικό έλλειμμα των περίπου 15 δις ευρώ να αντιστοιχείται πλήρως από ανάλογου ύψους αύξηση των ιδιωτικών καταθέσεων. Και είναι τουλάχιστον απρόσμενο, οικονομικά, να αυξάνονται οι καταθέσεις όταν μειώνονται τα εισοδήματα…
-Μετά 12 μήνες καραντίνας και υπερμετάδοσης του ιού στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, η κυβέρνηση όχι μόνο δεν ενίσχυσε τον στόλο των οχημάτων, αλλά και ο διαγωνισμός των 300 νοικιασμένων λεωφόρων ακυρώθηκε (δεν προέβλεπε καν παράθυρα…)
-Τα αυθαίρετα στα δάση, τα ρέματα και τις παραλίες δεν (θα) κατεδαφίζονται για να «θλίβονται» εις το διηνεκές οι διοικούντες για τις φυσικές καταστροφές, ενόσω ώρα υποκρίνονται ότι προστατεύουν το περιβάλλον.
-Την στιγμή που η αντιπολίτευση προσπαθούσε να πείσει την κοινή γνώμη ότι με την «αστυνομία-αστυνομία» μέσα στα πανεπιστήμια (και όχι κάποιο άλλο όργανο ελέγχου και προστασίας), θα αυξηθεί η ένταση στα ΑΕΙ, μια χαρά η κυβέρνηση εμφανιζόταν υπέρμαχη της τάξης, ενώ αποφάσιζε 1.000 προσλήψεις ειδικών φρουρών εκτός ΑΣΕΠ και εξετάσεων.
-Μέσα στην πανδημία η Πειραιώς κρατικοποιήθηκε (και πάλι) καθώς κατέρρευσε (χωρίς να πληρωθεί) η κρατική εγγύηση. Και το σχέδιο (επαν)ιδιωτικοποίησής της προβλέπει απόσυρση του δημοσίου (ΤΧΣ) από την αύξηση του μέτοικου κεφαλαίου. Αυτή η παραχώρηση-ιδιωτικοποίηση γίνεται την ώρα που η μετοχή είναι στα τάταρα, αντί να μετάσχει στην αύξηση το ΤΧΣ και να πουλήσει μόλις εξυγιανθεί. Να ρεφάρει έτσι μέρος των κρατικών ενισχύσεων που πλήρωσε ο φορολογούμενος.
-Μια σειρά εισηγμένες επιχειρήσεις (τηλεπικοινωνίες, εταιρείες ενέργειας κ.α.) ανακοινώνουν την αγορά ιδίων μετοχών, δηλαδή παρεμβαίνουν και στηρίζουν την αξία των μετοχών τους, ώστε οι (κύριοι) μέτοχοι να αβγατίσουν τις περιουσίες τους. Και όλα αυτά τα κεφάλαια, η (οικονομική) στατιστική τα θεωρεί επενδύσεις και ανάπτυξη. Αντί για τη χρηματοδότηση νέων προτάσεων, την παρουσίαση νέων υπηρεσιών, φθηνότερα τιμολόγια στους χρήστες, ανάπτυξη και απασχόληση…
-Οι ασφαλισμένοι που δεν λαμβάνουν κύρια σύνταξη (σχεδόν 180.000 αιτήσεις στον ΕΦΚΑ), αυξάνονται κάθε μήνα, αλλά η κυβέρνηση τους προσφέρει ένα… προεκλογικό αντίδωρο στο ύψος της εθνικής σύνταξης (360-384 ευρώ το μήνα). Την ίδια στιγμή η κανονική απόδοση όλων των συντάξεων θα επιβάρυνε το δημόσιο με άλλο 1,8 δις ευρώ το χρόνο (άνω του 1% του ΑΕΠ).
-Τα 31 δις του Ταμείο Ανάκαμψης άρχισαν να «μοιράζονται» πριν καν κατατεθεί η οριστική πρόταση της χώρας, χωρίς διάλογο για τις εθνικές προτεραιότητες, κοινωνική διάχυση του οφέλους, ισόρροπη περιφερειακή ανάπτυξη.
Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Η αυθαιρεσία με την επιχείρηση πλουτισμού χωρίς φραγμούς, σήκωσε «σημαία ευκαιρίας»…
Όταν ασύδοτη η κυβέρνηση μετέρχεται τέτοιων… επίσημων σκανδάλων και διευθετήσεων, ενδεδυμένων με θεσμικό μανδύα, λίγα μένουν στην ποινικά κολάσιμη συναλλαγή (που, εν πολλοίς, συνυπάρχει).
