Ας τα μαζέψουμε (συμπυκνώσουμε) σιγά-σιγά. Η Κυριακή 6/10 είναι κοντά…
Το ΠΑΣΟΚ έχει δύο επιλογές: Να πάει δεξιά (Διαμαντοπούλου), σε μια περίοδο που χάνει ο Μακρόν και ο Μητσοτάκης με την ΝΔ έχουν επιπέσει πάνω στον ελληνικό Λαό. Δεν κόβει εισιτήρια το έργο…
Ή να πιάσει την κοινωνική-αναπτυξιακή ατζέντα (Δούκας).
Το άλλο περί της στασιμότητας, ενδεδυμένο με τον όρο της «καθαρότητας» (του στιλ «εμείς που μείναμε στο ΠΑΣΟΚ», δηλαδή Ανδρουλάκης) δεν παίζει γιατί δεν φτάνει (δεν βγάζει πουθενά αν οι φιλοδοξίες σου περιορίζονται στο 10%-12%. Γιατί αν μείνεις στάσιμος, στο τέλος πέφτεις…).
Άμα συζητήσεις με τους (δυνητικούς) ψηφοφόρους της προσεχούς Κυριακής, η συντριπτική πλειονότητα συμφωνεί στα προηγούμενα.
Οι λίγες ενστάσεις αφορούν είτε τις υποχρεώσεις του Δημάρχου, είτε τις πρόωρες φιλοδοξίες του Δούκα.
Αλλά, ο Δήμαρχος δεν χρειάζεται να σκουπίσει, αρκεί να στείλει κάποιους να κάνουν τη δουλειά. Εκεί θα παιχτεί το στοίχημα της πόλης.
Ως προς τις πρώιμες φιλοδοξίες, τώρα σήμανε το ρολόι της ιστορίας. Γιατί αυτές οι εσωκομματικές κάλπες είναι ιστορικές όχι μόνο για την Προοδευτική Παράταξη, αλλά για την Πατρίδα. Δεν μπορεί να ανεχτεί άλλο τον Μητσοτάκη και το σύστημα λαφυραγώγησης που έχει στήσει.
Γι αυτό ας μιλήσουμε καθαρά σε όσους λένε: κρίμα ο «χ» ή η «ψ», να τον/την ψηφίσω, με πήρε τηλέφωνο…». Πρόκειται για χαμένη ψήφο. Ένας υποψήφιος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν είναι κρίμα. Μια χαρά, βίο δημιουργικό διάγει…
Αλλά πρέπει να μιλήσουμε και στους πεπλανημένους, σε όσους αρκούνται να αλλάξουν πουκάμισο ή φουστάνι και όχι να βάλουν περιεχόμενο στην πολιτική.
Δεν προσφέρονται συχνά τέτοιες ευκαιρίες!
Αυτό που με εντυπωσιάζει πάντως τούτες τις μέρες των έντονων ζυμώσεων είναι ότι αυτές οι απλές, αλλά μεστές, αλήθειες έχουν γίνει κατανοητές από τον απλό, μεροκαματιάρη, καματερό βιοπαλαιστή.
Έτσι έχει διαμορφωθεί ένα τεράστιο ρεύμα υπέρ Δούκα. Ειδικά στην περιφέρεια όπου οι άνθρωποι συνεχίζουν να μιλάνε, να συναντώνται, να διαμαρτύρονται. Δεν βρίζουν μόνοι μπροστά στην τηλεόραση…