Η Προοπτική

Η χώρα ζούσε πάνω από τις δυνάμεις της. Δεν ανταποκρινόταν αυτό το status στην παραγωγικότητα της, την επιχειρηματικότητά της και την εργασία της. Αυτό είναι πλέον αδιαμφισβήτητο.  Οι τράπεζες κερδοσκοπούσαν με τα κρατικά δάνεια, τα οποία, με τη σειρά τους, πήγαιναν σε αμφιβόλου αξίας έργα και προμήθειες σε ημετέρους. Ταυτόχρονα, η ισορροπία του κομματικού σκηνικού απαιτούσε και την ισόποση, μεταξύ των μυημένων, αναδιανομή κρατικών λαφύρων (από τα δανεικά). Και η οποία επιτυγχανόταν με τα κάθε λογής επιδόματα, εξαιρέσιμα, προαγωγές, επιτροπές ή Δημαρχιλίκια και κρατικά αξιώματα. Χωρίς να αμείβεται η εργατικότητα, η προσπάθεια, το ρίσκο.

Όμως και σήμερα η απόλυτη ισοπέδωση, τα οριζόντια μέτρα και, κυρίως, η ανεργία των νέων δεν συνεπάγονται την απόλυτη ισοπέδωση;  Ή, καλύτερα, την απαξία κόπων, αποταμίευσης στο παρελθόν (ομόλογα ή ασφάλιστρα), γνώσεων και δεξιοτήτων; Παράλληλα, οι μισθοί υπογειοποιούνται ταυτόχρονα και καθολικά, οι συντάξεις θεωρούνται ελαστικές δαπάνες του κράτους και χορηγούνται μετά τις ανελαστικές πληρωμές στους δανειστές με τους επαχθείς όρους, οι ξένοι τραπεζίτες και εταίροι αφαιρούν κάθε ικμάδα οικονομικής δύναμης με αποτέλεσμα την παραγωγική διάλυση.

Και οι οικονομικοί ταγοί; Οι περισσότεροι έχουν τα λεφτά (μας) έξω και στο εσωτερικό άλλοι χρηματοδοτούν κρυφά την Χρυσή Αυγή και άλλοι την ψηφίζουν (όχι και τόσο κρυφά…).

Σε κοινωνικό επίπεδο, η ανασφάλεια για την υγεία μας, το αβέβαιο για την εργασία μας και το ερωτηματικό για τις σπουδές των παιδιών μας δίνουν τον τόνο. Αθύρματα οι πολίτες ενός αρπαχτικού συστήματος, χωρίς δημόσιες υπηρεσίες, με ελαττωμένο το κοινωνικό ήθος.

Την ίδια στιγμή, είναι προφανές, δεν προκύπτει από πουθενά… σωτηρία από φίλους και εταίρους (μας το δίδαξε και ο Σολωμός), ούτε από την οικονομική άρχουσα τάξη και το συνδεδεμένο (μαζί της) κομματικό σύστημα. Αυτά, πλέον, είναι κτήμα των πολιτών. Απλώς δεν υπάρχει διέξοδος: ένας φορέας που θα διεγείρει –κυρίως με το παράδειγμά του- και θα κινητοποιήσει τους πολίτες σε μια νέα υγιή βάση επί κοινών αρχών και επιδιώξεων. Σε μια οργανωμένη κοινωνία που θα προβλέπει επιβράβευση για τους ικανούς και στήριξη όσων έχουν ανάγκη. Και για τους υπολοίπους, αυτούς που ενδιαμέσως απομυζούσαν πλάι με του πρωτοπόρους της αποσάθρωσης της χώρας, απολύτως τίποτε.

Αλλά, μέχρι να ανατείλει το νέο, ας μην χάσουμε, εν τω μεταξύ, την ψυχή μας. Δεν μας έχει απομείνει τίποτα. Μόνο μια ειλικρινή εξήγηση με τον εαυτό μας: θα περάσουμε μόνο με το  χνάρι της καταστροφής από τούτο τον τόπο;

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ – ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ

Στην σύνθετη και πολυεπίπεδη σύγχρονη εποχή μας στην οποία -πέραν όλων των άλλων- έχουν καταστραφεί οι σταθερές και οι “βεβαιότητες”, ήρθε να προστεθεί και η οικονομική κρίση.

Αυτή η παράμετρος, ιδιαίτερα σημαντική για την χώρα μας λόγω του οτι απουσιάζει κάθε παραγωγική σταθερά, αναμένεται οτι θα ανατρέψει πολλές από τις εργασιακές, ασφαλιστικές αλλά και κοινωνικές συνήθειες των τελευταίων δεκαετιών. Αυτό το έχουν αντιληφθεί όλοι. Πόσω μάλιστα όταν τις εν εξελίξει ανατροπές επιταχύνουν νόμοι και πράξεις της διοίκησης που αμφισβητούν τον πυρήνα των κοινωνικών αναφορών. Ταυτόχρονα αυτές οι αποφάσεις, εκτός από την ουσία τους που ειναι ο περιορισμός του κοινωνικού κράτους, είναι “στημένες” με τέτοιο τρόπο που στόχο έχουν να περιπλέξουν την καθημερινότητα παρά να διευκολύνουν τον πολίτη. Πρόκειται για την αποθέωση των νεομανδαρίνων έναντι της απλής λογικής.

Κλασική περίπτωση το Ασφαλιστικό όπου οι διατυπώσεις που επιλέγησαν -προκειμένου να μην γίνουν κατανοητές στους πολίτες οι αλλαγές που ψηφίστηκαν- επέτειναν αντί να επιλύσουν το πρόβλημα. Ωστε, πέραν όλων των άλλων, να βρει δουλειά το συνάφι τους (δικηγόροι, ειδικά γραφεία, συνταξιούχοι γραφειοκράτες κ.α). Πρόκειται για στρυφνά νομικά και ασφαλιστικά κείμενα που, ενώ καθορίζουν την ζωή μας, είναι γραμμένα με τέτοιον τρόπο ώστε να τα αντιμετωπίζουμε με δέος. Ετσι, αγανακτούμε από την πολυπλοκότητα της γραφειοκρατείας, συγχυζόμαστε από την “διαδικασία” και την πολυνομία, αντι η οργή μας να στραφεί σε αυτές καθ΄αυτές τις δρακόντειες προβλέψεις για τις συντάξεις, τα ανύπερβλητα κοινωνικά προβλήματα, την εργασία και το διαθέσιμο εισόδημα που μειώνεται απελπιστικά.

Από αυτό τον ιστότοπο θα επιχειρούμε καθημερινά μία ανάλυση της επικαιρότητας, θα ρίχνουμε μια διαφορετική ματιά στα γεγονότα, θα επιχειρούμε την αναγκαία απλούστευση των νόμων και των ρυθμίσεων. Μέσα από τα ρεπορτάζ και την αρθρογραφία, αλλά και την διαδικασία των “ερωτησεων και απαντησεων” θα επιχειρήσουμε μία εναλλακτική, οσο και διαδραστική, ενημέρωση. Αυτή την ανάδραση την έχουμε ανάγκη κατ’ αρχην εμείς προκειμένου να εντοπίσουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες σε θέματα εργασίας, κοινωνικής ασφάλισης, συντάξεων και κοινωνικών παροχών. Πολλά από τα οποία οφείλονται και στην γραφειοκρατία. Και, ταυτόχρονα, οι πολίτες-επισκέπτες-αναγνώστες μας θα έχουν στη διάθεσή τους ένα φόρουμ επικοινωνίας, διαμαρτυρίας, διαδήλωσης και διεκδίκησης.

Πρόκειται, κατ΄αρχην, για μία προσπάθεια επικοινωνίας. Βεβαίως και ενημέρωσης και πληροφόρησης για ζητήματα που έπεσαν στην αντίληψή μας στην διαρκεια της μακροχρόνιας ανασχόλησης με το συγκεκριμένο αντικείμενο, αλλά και της προσήλωσης σε ένα τομέα ο οποίος μόνο από αγαπη, κοινωνική εγνοια και διάθεση άδολης προσφοράς μπορεί κανείς να φέρει σε πέρας.

Είναι προφανές, και αυτό το πιστοποιεί και το μέσο που επιλέξαμε γιά αυτή την επικοινωνία (Ιντερνέτ), οτι αυτή η πληροφόρηση και αλληλοενημέρωση θα γίνεται ΑΦΙΛΟΚΕΡΔΩΣ. Το μόνο κερδος, και αυτό ελπίζουμε να είναι αμφίδρομο, είναι η χαρά της επικοινωνίας. Και έτσι η συνδιαμόρφωση ενός νέου, πιό φιλικού στον εργαζόμενο, τον πολίτη, οικονομικού και κοινωνικού περιβάλλοντος.

ΔΙΚΑΙΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ

Μια νέα κρίση απειλεί το Ασφαλιστικό και, κατ επέκταση, την Κοινωνική Συνοχή. Πλάι στις περικοπές, την μείωση των συντάξεων, την κατάργηση των Δώρων, την αύξηση των ηλικιακών ορίων, την υποβάθμιση των υπηρεσιών υγείας και την αβεβαιότητα για τις παροχές του μέλλοντος, έρχεται να προστεθούν οι διακρίσεις, οι μονομέρειες,  οι ανισότητες και οι αδικίες του Συστήματος.

Άλλα μέτρα ισχύον για τον ιδιωτικό και αλλά για το δημόσιο τομέα, αλλά για το ΙΚΑ και άλλα για τα Ειδικά Ταμεία, διαφορικές ρυθμίσεις για τους προ του 1983 ασφαλισμένους και άλλες μετά, ορισμένοι συνταξιοδοτούνται με ανήλικο, άλλοι όχι. Όσοι έχουν θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα το 2010 δεν εξισώνονται, κάτι που ισχύει για όσους θεμελιώνουν την τρέχουσα διετία και καταργείται αμέσως μετά. Κοντολογίς χάνει η μάνα το παιδί και ο σύζυγος την οικογένεια…

Είναι αυτό σύστημα; Προβλέπονται ενιαίοι βασικοί κανόνες; Μπορεί κανείς να μιλήσει για δικαιοσύνη, που αποτελεί προϋπόθεση της κοινωνικής αλληλεγγύης και συνοχής, εν μέσω ενός τόσο κατακερματισμένου συστήματος;

Πρόκειται για τραγέλαφο. Και εάν ήταν για την ενεργό περίοδο της ζωής, για τα χρόνια που είμαστε στη δουλειά και μπορούμε να διεκδικήσουμε κάτι καλύτερο -γιατί είμαστε μέσα στην παραγωγική διαδικασία- μικρό το κακό. Εδώ όμως πρόκειται για τα έτη της ξεκούρασης, της συμπάθειας και της περισυλλογής. Τότε που αξίζει σε όλους λίγος χρόνος ξεκούρασης και ηρεμίας. Και έρχονται οι κάθε λογής αρμόδιοι και μας κλέβουν τον ύπνο με τις επανωτές αλλαγές, τις άδικες ρυθμίσεις, τις συνεχείς παρεμβάσεις.

Γι’ αυτό, για την βελτίωση των παροχών και την καλύτερη εξυπηρέτηση των ασφαλισμένων, υπογραφούμε  αυτό το κείμενο και ζητούμε:

  • Κωδικοποίηση και απλοποίηση της νομοθεσίας.
  • Ενιαίους βασικούς κανόνες ασφάλισης. Μεγαλύτερη ευελιξία και διαφοροποιήσεις με περισσότερα ασφαλιστικά πακέτα στις επικουρικές και τις επιπλέον καλύψεις
  • Καθαρούς όρους ασφάλισης.
  • Διαφάνεια και λογοδοσία στις επενδύσεις
  • Ετήσια προσωπική ενημέρωση κάθε ασφαλισμένου για τα δικαιώματα του, την ημερομηνία συνταξιοδότησης και την προσδοκώμενη σύνταξη.
  • Μηχανοργάνωση του συστήματος για έλεγχο των ασφαλίστρων και των ενσήμων
  • Δίκαιη αντιμετώπιση όλων των πολιτών